خبر اعدام شهلا جاهد موجی از تاسف و تاثر را در میان ایرانیان بر انگیخت. انسان عاشقی که محکوم به قتل شد و به گفته همبندانش در عین بی پناهی، پناه زندانیان بی پناه بود . شهلا جاهد چه قاتل، چه بی گناه، قوه قضاییه(بخوانید قوه قهریه) نتوانست بعد از ۹ سال، ابهامات موجود در پرونده او را از بین ببرد و افکار عمومی را به مجازات اعدام او قانع نماید. این در حالی است که با اجرای حکم اعدام، عملا امکان جبران خطای احتمالی در پرونده از بین رفت.
درد آورتر اینکه شهلا جاهد تنها نمونه ای از ده ها انسانی است که هر ساله در ایران در بالای دار جان خود را از دست می دهند. آنچه ایرانیان به لطف شهرت محمد خوانی در پرونده شهلا جاهد دیدند، واقعیت بسیاری از پرونده های قضایی منجر به اعدام است. واقعا مجازات اعدام چقدر می تواند یا توانسته است ازجنایات در جامعه ما بکاهد؟ آیا در کشورهایی که حکم اعدام در آنها لغو شده است، درصد جنایت و قتل افزایش یافته است؟ مهم نیست جزو کدام حزب یا گروه باشیم، مذهبی یا غیر مذهبی، سکولار یا قائل به حکومت دینی، معتقد به ولی فقیه یا ضد ولایت فقیه، سبز، سرخ یا رنگی، کافیست انسان باشیم تا با تصور بی گناهی احتمالی انسانی که اعدام میشود، بر خود بلرزیم و غم و اندوه، تمام وجودمان را فرا بگیرد. این در حالیست که در سیستم قضایی ایران که متکی به رای تنها یک قاضی است احتمال اشتباه دو چندان میشود. جرائم سیاسی جای خود دارند که در بسیاری موارد وزارت اطلاعات به جای قاضی حکم صادر میکند یا قاضی خود با غرض سیاسی حکم میدهد.
عدم قطعیت کشف واقعیت در بسیاری از پرونده ها و جبران ناپذیری خطا در مجازات اعدام بیش از دو سوم کشور های جهان را بر آن داشته تا مجازات اعدام را لغو کنند. در دورانی که به گزارش سازمان ملل، بیش از ۱۴۰ کشور جهان مجازات اعدام را لغو کرده اند، درخواست لغو حکم اعدام در کشوری با پیشینه تاریخی ایران، درخواستی است بجا که میتواند حمایت بسیاری از حقوقدانان، متشرعین و متفکرین را به همرا داشته باشد.آیا زمان آن نرسیده که لغو اعدام تبدیل به خواست عمومی ایرانیان شود؟ آیا زمان آن نرسیده است که بجای افتخار به گذشتگان، کمی از شرمندگیمان در برابر آیندگان بکاهیم؟ آیا زمان آن نرسیده است که بجای افتخار به کوروش، که ۲۵۰۰ سال پیش پایه حقوق بشر را گذاشته و اولین منشور حقوق بشر را تدوین کرده، به حقوق اولیه پذیرفته شده بشردر دنیای مدرن احترام بگذاریم؟درخواست لغو مجازات اعدام نه یک خواست سیاسی، که یک خواست انسانی و بشری است، که میتواند حمایت همه انسانهای آزاده از هر گروه، حزب یا مذهبی را بر انگیزد
نگاهی به تیتر خبرها خود بیانگر بسیاری از نا گفته هاست . قتل سه پلیس، تروردو استاد دانشگاه، ؛کشته شدن یک دانش آموز طی انفجاری در کردستان، ۱۷ مورد اعدام در آبان ماه، اجرای حکم قطع دست برای یک متهم به سرقت، ماموریت وزارت اطلاعات ازطرف مجلس، جهت گزینش داوطلبان مشاغل، وضعیت زندانیان سیاسی و زندانهای مملو از انسان هایی که تنها سلاحشان قلم و بیان است، همه و همه نشانگر اراده ای است درجهت بازگشت ایران به دهه شصت و ایجاد فضای امنیتی (بخوانید نظامی) در جامعه.
به قول حافظ:
حالی درون پرده بسی فتنه می رود
تا آنزمان که پرده ور افتد چه ها کنند
December 2
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر