برای شنیدن سخن حسین خضری اینجا را کلیک کنید
از زمانی که خبر انتقال حسین خضری از زندان ارومیه و قطعی شدن حکم اعدام جعفر کاظمی منتشر شده است، دو هفته می گذرد. آیا واقعا هیچ قدمی در جهت نجات جان آنها و امسال آنها برداشته ایم یا آنکه نشسته ایم تا یکی یکی آنان را به پای چوبه دار ببرند و آنگاه افسوس بخریم که چرا کاری برای نجات جانشآن انجام نداده ایم؟ مگر آنان از چه کسی می توانند کمک بخواهند؟ آیا از انجام بی هزینه ترین کارها هم بیم داریم؟ مردم در داخل ایران هزینه های سنگینی متقبل شده اند و می شوند، زندانیان سیاسی تا پای جان در زندانها مقاومت می کنند ولی دوستان خارج نشین از انجام کوچکترین و بی هزینه ترین کار ها برای نجات جان عزیزانی که برای آزادی و آبادی میهنمان به زندان افتاده اند طفره می روند.
به نامه ها و سخنانشان خوب گوش کنید، دست یاری آنان به سوی شماست. آیا کارهایی مانند پر کردن پتیشن، نامه خصوصی به مراجع بین المللی، نامه به نمایندگان مجلس محل اقامتتان و نهایتا بر پاییی اعتراضات خیابانی در کشورهایی که خبری از تیر و باتوم و زندان نیست کار پر هزینه ای است؟ اگر اینگونه است چگونه از هم میهنانمان در ایران انتظار دارید که در مقابل آدمکشهای حرفه ای جمهوری اسلامی قد علم کنند و از هیچ چیز نترسند؟
اگر امروز برای نجات جان زندانیان سیاسی کاری نکنیم مطمئن باشید روزی جمهوری اسلامی سراغ خانواده های ما نیز خواهد آمد. بی شک جمهوری اسلامی پس از آسودگی خاطر از داخل به سراغ خارج نشینان، حتی در دور ترین نقاط جهان هم خواهد رفت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر