امروز به بهانه انتشار یاد داشتهای مجید توکلی ودر آستانه دویستمین روز اعدام فرزاد کمانگر، تصمیم گرفتم بجای فرستادن اخبار، اولین یاد داشت مجید توکلی را که در آن یادی از فرزاد و دوستانش شده است،به همراه نوشته ها و فایلهای صوتی ای که از این معلم دلسوز به جا مانده به صورت ویژه برایتان بفرستم. در حالی حدود 6 ماه از اعدام فرزاد و دوستانش می گذرد که عبدالرضا قنبری، معلم دلسوز دیگری است که در میان سکوت جوامع بین المللی، اجرای حکم نا عادلانه اعدام خویش را انتظار می کشد و آقای خلیل بهرامیان وکیل شجاع فرزاد در بیدادگاه قوه قهریه به زودی به جرم حق گویی محاکمه می شود.
فرزاد و اندیشه هایش را جدای از نوشته هایش، می توان از تاثیر شگرفش برکسانی که ایشان را از نزدیک دیده اند، بخصوص همبندانش شناخت (از هرکه بشنوید و بخوانید، جز نیکی و بزرگی از او یاد نکرده اند). فرزاد کمانگر که مجید از او به عنوان یک ملت یاد میکند اگر چه شجاعانه جان عزیزش را در پای چوبه های دار جهل و استبداد در راه آرمانهایش فدای میهن و مردمش کرد، ولی در تاریخ ملتی جاودانه شد، آنگونه که صمد و خسرو . چه خام می اندیشند آنان که در اندیشه ی نابود کردن انسانهای عزیزی چون فرزاد، آنان را تروریست مینامند و جان عزیزشان را با طناب جهل و نادانی می ستانند. غافل از آنکه در گذرگاه تاریخ که عمر ما لحظه ای بیش نیست، فرزاد و فرزادها جاودانه میشوند و لعن و نفرین ابدی برای قاتلانشان تا همیشه تاریخ خواهد ماند.
فرزاد!
در کجای این خاک آرمیده ای
برخیزو باز با ما سخن بگو
سخن از مهر و دوستی
از عشق و پاکی و مهر وطن بگو
از اشک مادران رنجدیده ی وطن
از رنج مردمان ستمدیده ی وطن
از ظلم و از ستم اهرمن بگو
فرزاد کجا آرمیده ای؟
برخیز و بانگ و خروشی دگر بر آر
بر نومید رهروان ز ره مانده ی وطن
از پای چوب دار
چون کوه استوار
مژده ی آزادی و ظفر بیار
فرزاد! به ما بگو
آیا هنوز هم دلتنگ دیدن روی فرشته ای
آیا ززیر خاک هم برای فرشتگان
از درد هجرشان
شعری نوشته ای؟
"ماهی سیاه" عشق!
با ما بگو
از جوی پر ملال
چگونه به دریا رسیده ای؟
فرزاد! به ما بگو
در شام تیره گون
از کنج این قفس
به کجا پر کشیده ای ؟
با ما بگو که دراین گم شده دیار
بی دست مهر تو
"پاییز چشم میدیا"
کی می شود بهار؟
فرزاد به ما بگو
کجا آرمیده ای؟
در قلب پاک مردم سر زمین من
در جای جای خاک سیه پوش این وطن
در هر کلاس که درسش مروت است
در هر نوشته ای که بگوید ز مهر و عشق
در هر کجا که سخن از آدمیت است
هر جای این زمین
که نشان از استقامت است
سرافراز و سر بلند
جاوید و زنده ای
ز این کران درد
تا بی کران عشق پرواز کرده ای
در این هجوم سیاهی و نیستی
با پر کشیدنت، بی مرگ مانده ای
در جای جای این سر زمین عشق
با منتهای روشنی و نور و زندگی
در هر کلاس درس و به هر کوی و خانه ای
نقشی ز عشق و مهر و محبت کشیده ای
وانگه به هر کجای این سرزمین درد
تکثیر گشته ای
farzad after 200 days
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر